Zerwanie z lukrowaną estetyką cechującą produkcje dla dzieci, sporo grozy, ale nie takiej całkiem strasznej, snujące się po ekranie żywe trupy, całkiem zgrabna historia, sympatyczny bohater i ważne przesłanie w dość niekonwencjonalnym opakowaniu – tak w skrócie można opisać film ParaNorman.
Akcja opowieści rozgrywa się w małym, prowincjonalnym amerykańskim miasteczku, z typową dla takich miejsc mentalnością mieszkańców. Norman nie jest zwyczajnym jedenastolatkiem – niczym bohater 6 zmysłu widzi… duchy. Nie od czasu do czasu, nie czasami; on widzi je stale – w domu, czy idąc ulicą spotyka wszystkie dusze, które straciły życie nagłą śmiercią i dotąd nie uporządkowały swoich spraw na tym padole. Duchy odnoszą się do Normana z życzliwością, jak można się szybko przekonać, dużo większą, niż jego żyjące otoczenie. Odkąd bowiem Norman przyznał się, że kontaktuje się z umarłymi, szkolni koledzy i koleżanki mają go za dziwaka, a rodzice nie wiedzą, jak z nim postępować. W życie popychanego i wyśmiewanego w szkole Normana wkraczają nagle dwie osoby. Pierwszą z nich jest Neil, rudy, dość otyły rówieśnik naszego bohatera, jedyny, który opowieści Normana traktuje poważnie. Okazuje mu zainteresowanie i przyjaźń, ale nie będzie mu łatwo dotrzeć do przyzwyczajonego do samotności chłopca. Druga osoba to szalony wujek Normana, który zdradzi mu tajemnicę straszliwej klątwy ciążącej na miasteczku. Norman jest jedyną osobą, która może ją powstrzymać, ma jednak bardzo mało czasu…
ParaNorman to film z rodzaju tych, na które z powodzeniem mogą iść rodzice z dziećmi i obie strony będą zadowolone. Mogą też iść sami dorośli, co z powodzeniem sprawdziłam na sobie. Dla dorosłego widza, nawet jeśli fabuła będzie nieco zbyt przewidywalna (aczkolwiek wcale tak być nie musi), twórcy przygotowali sporo dość abstrakcyjnego humoru oraz nawiązań do filmów grozy. Nie zabraknie też momentów zabawnych dla dzieci, dla których z kolei fabuła prawdopodobnie okaże się wciągająca i niejeden raz je zaskoczy. Plusem filmu jest według mnie przesłanie, wyraziste i czytelne, a przy tym nienachalne, przemycone „przy okazji”. Film uczy akceptacji inności, przekonuje, że nie wolno pochopnie, po pozorach oceniać innych, że każdy człowiek ma swoją wartość, nawet jeśli na pierwszy rzut oka może się wydawać, że jest inaczej. Pokazuje wartość przyjaźni, uczy, że należy umieć przyznać się do błędu, zanim zabrnie się za daleko.
Jak wspomniałam – ParaNorman jest filmem nieszablonowym. Obraz powstał w studiu LAIKA odpowiedzialnym za animację Koralina i tajemnicze drzwi. Poklatkowa animacja, czerpiąca wręcz garściami z dorobku Tima Burtona, zarówno w warstwie wizualnej jak i humorystycznej, w przeciwieństwie od uroczych animacji rodem z Disney’a, wymaga od widza pewnego wyrobienia. Dla osób przyzwyczajonych do estetyki Dzwoneczka czy nawet Meridy Walecznej, ParaNorman może być lekkim szokiem. Galeria bohaterów opowieści jest karykaturalna, kolorystyka dopracowana, miła dla oka, ale zamiast pasteli czy pudrowych róży mamy tu sporo brązów, zgniłej zieleni i zachodzącego słońca. Dodać także należy plus za bardzo udany polski dubbing.
Film ma ograniczenie wiekowe od 7 lat – owszem, od czasu do czasu przez ekran suną zombi (aczkolwiek bardziej śmieszne niż straszne), pojawiają się duchy zmarłych, dzieją się różne niesamowite rzeczy, a czasem nawet ktoś strzeli z jakiejś pukawki, jednak przemoc w filmie jest w znacznym stopniu ograniczona i przedstawiona w bardzo umowny sposób. Mimo to najmłodsze i bardziej wrażliwe dzieci mogą bać się w niektórych momentach filmu. Słyszałam o pięciolatkach, którym film podobał się bardzo, jednak 7 lat to z całą pewnością bezpieczna granica.
Film jest godny polecenia – nieszablonowy, wartościowy, a przy tym dający dużo rozrywki. Spodoba się widzom w bardzo różnym wieku, o ile mają oni trochę dystansu do siebie i świata i nie potrzebują nadmiaru lukru. Mimo wszystko trzeba pamiętać, że to jednak film dla dzieci i daleko mu do klimatu prawdziwej animacji dla dorosłych.
{youtube}_9nZEt7Ni9M{/youtube}
Tytuł oryginału: ParaNorman
Reżyser: Sam Fell, Chris Butler
Scenariusz: Chris Butler
Rok produkcji: 2012
Premiera kinowa: 21 września 2012
Gatunek: animowany, fantasy, komedia, przygodowy
Kraj produkcji: USA
Czas trwania: 93 min
Przedział wiekowy: od 7 lat
