Metaforyczny wymiar miała także kontynuacja filmu, powstały w 1978 roku Świt żywych trupów, w którym główni bohaterowie szukają schronienia w centrum handlowym, jednak i ono także zostaje opanowane przez żywe trupy – film zawiera bardzo czytelną krytykę konsumpcjonizmu.
Ciekawe jest, że to właśnie Romero wprowadził do kultury masowej postać zombie, którą znamy dzisiaj – nieumarły, powstający z grobu, aby pożywić się ludzkim mięsem. Wcześniej zombie utożsamiany był z haitańskim kultem voodoo*. W roku 1966, dwa lata przed Nocą żywych trupów, powstał film Plaga żywych trupów – w filmie tym martwi także powstawali z grobów, miało to jednak związek właśnie z voodoo.
Sam Romero urodził się 4 lutego 1940 roku w Nowym Jorku. Jest synem emigranta z Kuby hiszpańskiego pochodzenia i Amerykanki pochodzenia litewskiego. Kinem zainteresował się już jako dziecko. Swój pierwszy film stworzył w 1954 roku na amatorskiej kamerze, był to krótkometrażowy The Man from the Meteor. Po skończeniu szkoły wraz z przyjacielem założył Image Ten Productions, firmę specjalizującą się w produkowaniu reklam.
W 1968 roku za pieniądze zarobione dzięki swej firmie nakręcił horror Noc żywych trupów. Film ten na zawsze odmienił oblicze gatunku. Dziesięć lat później za sumę półtora miliona dolarów nakręcił kontynuację Nocy pt. Świt żywych trupów (Dawn of the Dead). Film okazał się megahitem i zarobił czterdzieści milionów dolarów. Kolejnym obrazem Romero był wyprodukowany w 1981 Knightriders, w którym zagrał Ed Harris. W 1982, wraz Stephenem Kingiem, George nakręcił Opowieści z dreszczykiem (Creepshow), natomiast w 1985 powstał kolejny film o tematyce zombie – Dzień żywych trupów (Day of the Dead). W 1993 Romero wraz z Kingiem nakręcił Mroczną połowę, jednak obraz ten ukazał się wyłącznie na video. W 2005 na ekranach kin gościł jego czwarty z serii filmów o zombies – Ziemia żywych trupów, a w 2007 jeszcze jeden – Diary of the Dead: Kroniki żywych trupów. Jego najnowszym filmem jest Survival of the Dead z 2009 roku. Jego wizerunek został wykorzystany również w dodatku do gry Call of Duty: Black Ops o nazwie Escalation.
Reżyseria:
2009: Survival of the Dead
2007: Diary of the Dead: Kroniki żywych trupów
2005: Ziemia żywych trupów
2000: Maska diabła
1993: Mroczna połowa
1990: Oczy szatana: „The Facts in the Case of Mr. Valdemar” (reżyser segmentu)
1988: Małpia intryga
1985: Dzień żywych trupów
1982: Koszmarne opowieści (Opowieści z dreszczykiem)
1981: Rycerze na motorach
1978: Świt żywych trupów
1977: Martin
1974: O.J. Simpson: Juice on the Loose
1973: Szaleńcy oraz Hungry Wives
1971: There’s Always Vanilla
1968: Noc żywych trupów
* Według wierzeń wyznawców voodoo (głównie na Haiti i na południu USA) kapłani – houngan, mambo lub bokor – mogą uśmiercić człowieka, a w kilka dni po jego pogrzebie znowu przywrócić go do pozornego życia. W rzeczywistości nie jest to jednak żywy człowiek, a jego ciało zamieszkane przez jednego z duchów śmierci Guédé. Taki bezwolny żywy trup (nazywany na Haiti także cadavre – zwłoki) jest używany do różnych prac w polu i gospodarstwie. Jeżeli zombie zje sól lub słoną potrawę, wówczas uświadamia sobie, że w rzeczywistości nie żyje i wraca na cmentarz, gdzie zakopuje się we własnym grobie. Wiara w istnienie zombie jest na Haiti powszechna. Aby zmarły nie został zombie, przebija się go kołkiem lub odrąbuje ręce i nogi, a rodzina zmarłego przez kilkanaście dni po pogrzebie pilnuje grobu.
Najprawdopodobniej są to ludzie odurzeni przez kapłanów, których funkcje życiowe ustają na czas od kilku godzin do kilku dni. Zazwyczaj są odurzeni narkotykami lub trucizną (np. atropina, hioscyjamina, tetrodotoksyna).
Na Haiti istnieje również inny rodzaj zombie, tzw. zombie astral, czyli zagubiony duch zmarłego, który dostał się pod kontrolę kapłana voodoo. Kapłan trzyma takiego zombie zamkniętego w glinianym naczyniu lub butelce i wypuszcza go tylko w celu wykonania określonego zadania.
Źródło: Wikipedia.org